Hallo Allemaal.
Aller eerst voor de ongerusten: wij stellen het ok, maar vele anderen niet.
Was dit even schrikken gisterenmiddag. Nee, echt bangelijk eigenlijk. Eerste reactie was dat mijn wasmachine het begaf want ik stond ernaast toen die aan het spinnen was. Met de seconden werd dit erger en dan maar naast een zware kolom gaan staan om tenslotte toch maar naar buiten te lopen want het werd heel snel wel heel eng.
Stel je voor dat je op een bootje rechtstaat met kabbelend water onder je. Dit was het gevoel dat je kreeg om dan ook effectief naar de grond te kijken of je die golven ook echt kon zien. De ramen die afwisselend op en neer gaan, de watertank op het dak die gewoon aan het dansen gaat. Het paniekerig geroep en getier. Ik moet toegeven dat ook mijn hart op hol sloeg en mijn maag zo in de knoop geraakte dat ik bijna moest overgeven. We zaten dan ook maar op 73 km van het epicentrum.
Daarna nog heel veel naschokken waarbij ook weer serieuze waardoor heel vaal mensen de rest van de dag buiten bleven en vannacht zelfs buiten sliepen. De adrenaline in het bloed evolueerde mee. Hoeveel keer wakker vannacht en dan om 5 uur bijna terug naar buiten gelopen want weer een zware naschok.
De vaste grond die we gans ons leven zo gewoon zien voelen wegzakken, want zo lijkt het, is heel eng om mee te maken. Alle zekerheden in het leven vallen plots weg.
7.9 op de schaal van richter, nu weet ik ook wat dit is. Onmiddellijk daarna nergens nog elektriciteit, overbelaste telefoonlijnen. Iedereen probeert iedereen te bereiken. Hectisch gewoon. Overvloed van geruchten, waar of niet?
Na het goede nieuws van de naaste familie dan via Portugal over België het slechte nieuws dat een vriend zijn nonkel en broer kwijt is. Bedolven onder hun ouderlijk familiehuis zoals ook alle andere huizen van het dorp. Dan wordt het aanvankelijk surreëel gevoel ook heel concreet. Een heel dorp weggevaagd, een dat we van weten. Hoeveel over gans Nepal? Als er ook al doden vielen in Bangladesh, Tibet en India, zoveel verder van het epicentrum.
De onzekerheid werd me teveel en dus maar naar het districtshoofdkwartier van het Rode Kruis hier geweest waar men druk bezig was met info te verzamelen van het ganse gebied en lijsten met doden, gewonden en verwoeste huizen aan het opstellen was. Onmiddellijk vriendelijk ontvangen en terstond ter zake ingelicht over de huidige toestand. Contactnummers gekregen van het Rode Kruis in Dhading waar mijn vriend zijn dorp verwoest is. Zeer professioneel deze mensen, ben ik niet gewoon in Nepal.
Hoeveel gaan er nu buiten slapen terwijl het klimaat hier zo onzeker geworden is en het bijna dagelijks wel ergens strotregent hoewel de moesson nog twee maanden in het verschiet zou moeten liggen?
Vandaag een openingsfeest van onze dovenschool op het programma, hoe moet dat nu? Woensdag mijn geplande terugvlucht naar België, wat daarmee? Moeilijk.
Dus probeer ik morgen nog alle gekregen info te analyseren en te beoordelen waar wij concreet en effectief kunnen helpen. Hopelijk is de urgentielijst niet te lang en wordt het geen keuzedilemma.
Aan het eind van mijn werkbezoek zit ik door mijn vooropgesteld budget en dus is alle extra hulp meer dan welkom, hoogstnoodzakelijk want ik heb hier maar 500 euro reservegeld meer klaar liggen en daar kun je ook hier niets echt mee aanvangen.
Hopelijk kan er iemand in België iets doen of organiseren want ik kan niet op twee plaatsen tegelijk zijn.
Denk aan ons zodat we hen kunnen helpen. Mensen hebben schuiling, dekens, water en voedsel nodig en vooral in de dorpen waar amper grote organisaties werkzaam zijn.
Met groeten en meer nieuws later. Geen rampfoto’s bij dit bericht, die zijn er voldoende op het internet. Maar laat het duidelijk zijn: ver van mijn bed bestaat niet. Echt waar.