25-april, rond de middag, zware aardbeving in Nepal. Onmiddellijk gaan onze gedachten naar Chitre en de andere schooltjes van Himalayan Projects vzw.
Na druk telefonisch overleg met onze voorzitter, Paul, die op dat moment in Pokhara al de eerste hulp verstrekte en ook voor ons voorbereidingen trof, zijn wij, dokter Jan Dryhoel en verpleegster Lieve Neirynck, op 30 mei naar Kathmandu gevlogen.
Met teveel gewicht aan materiaal en de nodige visumproblemen, zijn we toch veilig geland op de nationale luchthaven.
De confrontatie met de gevolgen van de aardschok zie je al onmiddellijk bij het doorkruisen van Kathmandu. Ingestorte huizen en tentenkampen op alle mogelijke pleinen. De rit naar Pokhara was nu voor de verandering eens rustig.
In Pokhara zelf is er weinig schade. Via het Rode Kruis proberen we te achterhalen waar de nood het grootst is en het dorp Dharka wordt ons toegewezen.
Na vele dagen van onderhandelen, de aankoop van o.m. golfplaten, rijst, dekens, medicatie, maar ook 4×4 camions zoeken en vullen zijn we via Dading Besi naar Lapang gereden. Een helse rit van 5 uur over onverharde rotsige bergwegen, door grotendeels verwoest gebied. Een menigte mensen van het 4 u verder gelegen Dharkha stond ons al op te wachten. Terwijl Paul en Naran het uitladen van de trucks coördineerden, zetten wij een medische hulppost op waarbij we bijna 100 patiënten behandelden.
Na een nachtje kamperen met de nodige trillingen ’s nachts, hebben we ’s anderendaags nog eens 180 patiënten behandeld. Na nog een aantal verweesde patiënten te hebben achtergelaten moesten we terug.
Na een dagje rust (met aanvullen van de medische voorraad) zijn we vertrokken voor een 2-daags medisch kamp naar Lumre en Saikighata, in de buurt van Pokhara. Daar zijn we ook begonnen met tandbehandelingen, hoewel dat meestal bestaat uit het verwijderen van rotte kiezen.
Ondertussen hadden we contact met een trekkinggids Mane die in zijn geboortedorp familieleden heeft verloren en waar de hulp uitbleef.
Op 12 mei zijn we dan terug vertrokken met 2 jeeps, en 9 dragers naar Laprak, op een hoogte van 2600m in het Gorkha district, het epicentrum van de aardbeving. Via Darpak zijn we in 2 dagen te voet naar Laprak getrokken. De verwoesting die we daar zagen zijn met geen woorden te beschrijven. Totaal vernielde dorpen, ingestorte scholen, mensen die kamperen op het puin, soms met 10 of meer onder een zeil hokken, er koken en plassen, terwijl er nog doden onder het puin liggen. We hebben er 250 patiënten behandeld voor allerlei ziekten, wonden, en ook veel tandbehandelingen gedaan. Het was al 6 jaar geleden dat er daar een tandarts geweest was.
Op 17 mei zijn we dan terug afgedaald via Mandele, waar we terug een 50 tal patiënten behandeld hebben.
Na 3 weken zijn we teruggevlogen naar België. Onze voorzitter bleef nog een tijdje om nog allerlei noodhulp te realiseren. Je kon zien dat zijn kennis van het Nepalees en de Nepalese gewoonten veel deuren opende.
De hitte, het werken in primitieve omstandigheden, de hulpeloze bevolking, het zicht op “Hoe gaat zich dat hier herstellen?, Wat als de moesson komt?” hebben aan deze trip een bijzonder cachet gegeven. Het was inderdaad een broodnodige rimpel in een bevende oceaan van bergen.
Jan Dryhoel
