Met een bezwaard gemoed, ben ik op 25/9 voor mijn zevende missie naar Nepal vertrokken. Mijn jongste broer, 64 jaar en ALS-patiënt was net terug opgenomen in de kliniek. Men vreesde voor het einde. Ik stond dan ook in ernstige twijfel om alsnog te vertrekken. Maar het werk in Nepal was gepland, en in het slechtste geval kon ik nog terug keren.
Bij aankomst zijn we onmiddellijk naar Itahari, Oost-Nepal vertrokken om er 3 dagen te werken in een hulppost van CPS. We kwamen er in een late moesson toe, maar we hebben er goed kunnen werken. De 600km terug naar Pokhara hebben we dan toch maar in twee dagen afgehaspeld. Drukke baan, gevaarlijk om ‘s nachts te rijden…enz.
Terug op ons hoofdkwartier kreeg ik slecht nieuws uit Belgie, en dezelfde avond nog heeft Paul ervoor gezorgd dat ik zo vlug mogelijk naar Belgie kon terugkeren. Onze planning viel wel in duigen, vele dorpen moesten worden afgebeld maar kregen wel de belofte dat we hun het volgende jaar niet gingen vergeten. Na een droeve week in Belgie, ben ik op 13-10 teruggevlogen.
Zonder veel tijdverlies zijn we dan naar Bhamikele gereden om er ons programma verder te zetten. Mooie locatie in een nieuwbouwschool, maar wel een beetje gebrek aan elementaire voorzieningen, zoals water en elektriciteit. Het was hollen en vliegen naar Pokhara (weerom ‘s nachts moeten rijden…gevaarlijk), want ‘s anderendaags arriveerden dokter Jos, Ann en verpleegster Lieve. Ons team was dus gevoelig versterkt en we konden volop aan de slag. Doba, Chitre, Dana, Ghorka…de ene post na de andere. Terug honderden patiënten gezien, geholpen en soms doorgestuurd voor verdere verzorging. Ook nu nog, maanden later volgen we twee zieken verder op.
Met een collega erbij, onze lokale verpleegster Sasina van Chitre, en een paar helpers ging het werken vlot. We konden met 2 wegens taakverdeling een groter aantal patiënten behandelen dan als ik er alleen voorsta. (Een hint om meer vrijwilligers aan te trekken?!). De meeste klachten die we daar zien zijn vooral huidziekten, artrose bij de vrouwen door het zware veldlabeur en het op en aflopen van de bergpaden, veel maagklachten door de eenzijdige en scherpe voeding, en oorproppen. Uiteraard de klassieke verkoudheden bij kinderen en pasgeborenen alsook de honderden verwijderde tanden en tandwortels.
De verplaatsingen waren wel een hele opgave, aangezien we met 6 waren met nog de bagage, medische apparatuur en een generator erbij. Maar we zijn meer gewend. Veel home –stay en af en toe een Nepalees baanhotel. Kortom voor de nieuwkomers was het een gans avontuur, maar geen mens die klaagde. Alhoewel af en toe een echte ‘warme’ douche deugd doet.
Na 3 weken samen intens werken, en na een dagje rust in Pokhara trokken we richting Kathmandu. Halfweg werkten we nog 3 dagen in een prachtig dorpje hoog op een bergkam gelegen in het Gorkha district. Om uiteindelijk in Kathmandu te belanden. Na nog een dagje sightseeing in o.m. Durbar Square, waar men naarstig aan het restaureren is met buitenlandse hulp en het grote tempelcomplex Pashupatinath met verbrandingssite voor de overledenen, zijn we dan begin november naar Belgie teruggevlogen.
Het waren in totaal 6 intense weken. Een paar duizend patiënten geholpen maar helaas ook velen niet kunnen behandelen wegens tijdsgebrek en gespecialiseerd apparatuur. Wegens continu draaien moest Paul, soms noodgedwongen reservestukken en medicatie ophalen in Pokhara. Hierbij een pluimpje voor onze voorzitter die steeds bereid is om, ons bij nacht en ontij naar de meest afgelegen dorpen te vervoeren. En gezien de staat van de wegen!
Voor volgend jaar hebben we reeds versterking van twee Engelse artsen, en hopelijk zijn er nog gegadigden die zich geroepen voelen.
Tot een volgende keer alweer. Dokter Jan, Bsure-team.
